Mes: Febreiro 2012

o corno inglés

Posted by

2

english-horn

 

non tiña na mirada de febre ou de solpor

ningún tesouro antigo que houbese que lembrar

que só levaba escritos os códigos do pan

o xeito en que o centeo fermenta e fai crecer

a masa da tristeza nos cálices do outono

 

non tiña outro percurso que os ollos a virar

seguindo o voo dun verso o rumbo dunha frase

a onda dunha fusa na caixa dun piano

ronsel de borra escura un rastro de misterio

 

por iso andaba sempre seguindo algún enigma

por iso esparexía mazás polos sobrados

 

soubera cinco cousas e mesmo procurara

gardar algunha dúbida prender algunha sombra

e dera finalmente en coñecer

os códigos da noite as cábalas dos lustros

 

tamén levaba impresos nunha folla

sinais de prata e cinza e tórridos arcanos

 

que tiña unha mestura de silencios

e músicas durmidas

cancións que o vento deixa nos parques con salgueiros

por ver se chove un día a música do pranto

 

fixera unha elexía a un vello amigo morto

un barco con incendios que deixara

arder até queimarse

 

tocaba un instrumento do misterio

a harpa o violonchelo

acaso o corno inglés

menciñeiro

Posted by

66964763

deixara unha semente de cinza fermentando

nun cuarto de aluguer

tamén algunha espiña de peixe derrotado

e un eco de misterios fervendo nunha pota

con dentes de animal e ósos de lagarto

pois era toda a ciencia que herdara dos seus vellos

o cómputo total de signos e de cábalas

 

fuxira cara ás terras do solpor

levando no seu peto esta fortuna

 

un lustro polos ríos da Arxentina

e veu co seu silencio e un século de neves

sen nada que gastar

 

e foi de novo dono da semente

no cuarto de aluguer

tamén daquela espiña e dos enigmas

a ciencia toda oculta nos seus cofres

 

dispuxo entón receitas e menciñas

e deu en practicar os ritos do misterio

tamén en percorrer o monte por camiños

de lamas entre fentos e xestas e carqueixas

 

e fíxose chamar o rei da néboa escura

o insomne baluarte de occidente

portrait of a lady

Posted by

4326999

gardou logo nos cofres as xoias desveladas

os ouros que fervían nun brillo de ilusión

e foi seguindo círculos e rodas

varandas que deixaban ollar para o silencio

e viu a luz que acenden os misterios

 

dispúxose daquela moi dentro da súa casa

o mesmo que un espello que olla noutro espello a imaxe de si mesmo

 

saía a camiñar

 

seguía os cursos altos das aves polo outono

e ás veces recollía pigmentos do serán

coa cámara de fotos

 

tamén bebía en vidros os líquidos dos campos

insomnes bebedizos que viñan acender

no corpo o seu inhóspito desexo

 

e fíxose distante

de feito inescrutable

 

un longo e devalante discurso de si mesma

como todos os discursos

como todos os suxeitos dos discursos

 

eu son, dixo por fin

a escura pega ida,

a ave que alimenta as néboas na distancia

nota para unha enunciación en terceira persoa

Posted by

eadweardmuybridge_lelandstanfordjronhispony-gypsy-_phasesofastridebyaponywhilecantering_1879

alguén fora dicirlle que había algo de luz

no fin do corredor

un cuarto con lectores ou amantes

prendidos a unha lámpada

a daren conta certa da paixón

mais el non precisaba oh nada que xurdise

das voces dos humanos

nin cantos nin palabras nin soños nin consolos

só un eco dos enigmas a sombra dos misterios

o pórtico entreaberto unha cancela

que dá para un panasco con cabras a roer

a herba que lle medra para marzo

 

fartara de saber segredos ou astucias

de ser a testemuña tristítimo albacea

de ver verter no saco da tristeza

borralla da esperanza

por iso non seguiu aquela senda

virou de cara ao sur

a algunha desas vilas onde nace

o mar do esquecemento

episodio

Posted by

544294903_b8294c6d05

deixara os seus cadernos sobre a mesa

dalgún café perdido sen nome nin retrato

só páxinas con signos con letras mal escritas

que daban conta incerta da viaxe

estraños garabatos que el mesmo improvisaba

as cifras dalgún código secreto intransferible

 

moi tarde reparou na perda e xa non quixo

volver para salvar as cábalas as cifras

 

que alguén dese con elas xa era irrelevante

 

deitouse a descansar prendeu o derradeiro

cigarro polas sombras do cuarto da pensión

e foi contando as horas que faltaban

 

sería no mencer cando chegasen

os homes da Gestapo

 

subiron e encontraron o corpo falecido

os vidros escachados de copas e garrafas

a cinza dos papeis que arderan esa noite

 

un deles xa era dono das sombras dos cadernos

(aquelas que deixara no café)

 

as luces percorrían os brillos do mencer

fuxindo de París

wagner

Posted by

wagner

a tarde converteuse sen sabelo

nun voo de Wagner polo outono

e o son non daba escrito polo ceo

máis signo que o das nubes

os corpos ben lixeiros das aves fuxidías

o líquido arrebato dun río na distancia

 

e así

como unha pinga de sal ou de suor

que alguén quixo deitar na lingua dos vencidos

por darlles un consolo unha noticia

a voz ergueuse clara unha raiola

de brillos no compás de cordas ben sombrías

e houbo derreternos o contraste

o xeo do corazón

 

que ben percorre Wagner os camiños

do ceo cara a novembro

 

que ben consola as almas no serán

nos tempos en que o inverno

naufraga esvaradío

 

oh canta ciencia escura do azar e da elexía

 

a tarde xa está fóra deste mundo

cansou de percorrer

as veigas que durmían aló embaixo

 

e nós vertemos cinza na súa ofrenda

unha laranxa

Posted by

Sarolta-Ban9

das néboas que fumegan no val do esquecemento

e deixan o seu lóstrego de cinza ou de fulgor

na cartas remitidas

alguén recolle ás veces caldeiros de misterio

grandes olas con palabras derramadas

estraños adxectivos ou verbos tan mancados

que sofren a cirrose dun fígado de sombra

un cólico de abismos e silencio

que verte no poema un pó de xeroglífico

 

palabras que se gastan

discursos que envellecen

insomnes substantivos

decrépitos pronomes

linguaxe con artrite

vocábulos con dor

e tardes que se pousan na alma como un vidro moído a esparexerse no tracto intestinal

espellos tan minúsculos que poden reflectir

os barcos que hai no sangue navegando

 

por contra

desas néboas que fumegan nas torres da paixón

e deixan entrever o limo e a ruína

regresa un voo de aromas e perfumes

acaso un arrecendo da noite

unha laranxa

 

 

nota sobre o pan

Posted by

do pan que foi servido nas ceas do naufraxio

e soubo a sal antigo e vellos cereais

o corpo garda aínda sabores e silencios

pigmentos dunha cor que a lingua esparexeu

no fondo das abóvedas da boca

 

o pan que era deleite e tiña unha ferruxe

de terras enlamadas e tristeza

 

o pan que foi viaxe de barcos alén mar

e tiña o mel das sombras e do trigo

 

o pan que viña ardendo nun loiro entardecer

 

tamén dos comensais que erguían o seu voo

se ao lonxe oían trotes de cabalos

os corvos ou as pegas errantes paxariños

as píllaras que seguen un rumbo cara ao sur

ou soñan con chegar de novo ás terras verdes

que existen máis ao norte

 

comer o pan gastado nas tardes sobre a chaira

o pan como un refuxio da alma ou dos sentidos

un doce que fumega no forno da alegría

aínda recupera fatigas e desastres

 

o pan ese pracer da terra e da linguaxe