o corpo cando chega despois dunha distancia é sempre máis fugaz

semella andar ao lonxe

e leva sobre os días as túnicas de oriente

o mar que acende a corda da tarde contra o outono

e un baixo adormecido de músicas antigas

cancións que o corpo dixo ou foi quen de cantar

o corpo ten milagres e sombras como todo

cos anos pousa a ollada por riba das facturas

e ponse a comprobar se existen no inventario

laranxas ou tristezas

se os pagos foron feitos depois de recibir

a lúa sobre as augas e un século de amor

e nega o seu subsidio de morte por decembro

e rompe mil contratos de chuvias ou de frío

o corpo logo  conta palabras que inventou

aquilo que se dixo tamén pola distancia

e dálle por bailar sen roupa pola area

deixando unha preguiza a xeito de ronsel

e un fío de augas limpas impolutas

o corpo cando chove no medio dun inverno

e ve que hai vidros grises de chumbo polo ceo

e sente abrir no vento as portas dos enigmas

detense ponse a ver calcula unha pregaria

e deixa que un vapor de noites consumidas

propague a súa humidade

que sabe como abren os ´pórticos do tempo

e ten un trato antigo co silencio

o corpo adormecido que impera sobre os soños

e escoita os barcos lonxe chegando do desastre