as dádivas que o tempo dispuxo para min

a xeito de agasallo por guerras e derrotas

son doces como un dátil e escuras como o voo

das pegas contra o fondo da tarde por setembro

son rostros que eu visito fermosos no esplendor

ou peles que abren tránsitos de cinza e de loucura

camiños que o sol soubo comprar como unha música

e notas que alguén verte no mar do esquecemento

eu tanxo o meu sitar e cando a ladaíña

dos corvos a tristeza que apousa sobre a terra

xa sinto que abre pozos e túneles sepulcros

prosigo entre esas néboas en busca dunha harpa

solemne como un día de maio ou de febreiro

aquelas cousas gratas que a vida me deixou

e fun atesourando minúsculo perdido

igual que un naturista que garde as follas murchas

o mesmo que un actor que conte o seu monólogo

son froita do vivir colleita da existencia

mazás que o vento soubo guindar sobre un panasco

ou acios que esqueceron cortar vindimadores

e doume por pagado feliz como me sinto

as tardes en que fago un cálculo xeral

e vexo que fun longo ou mesmo dilatado

que andei por onde quixen que houben de perder

a vida varias veces e sempre pola contra

durou e perseguiu máis anos procurar

dispor de novo o corpo nas décadas vindeiras

que ben que todo fose en moito parecido

aos soños que tivemos ás horas que soñamos

que a vida a fin de contas mantivo a solidez

o voo dunha alegría de séculos e anos