o día foi caendo levándome con el

deriva contra a noite

devalo sen naufraxio

e souben que hoxe estaba clausurado

ruína dunha vella construción

por iso me inauguro

dou fe de que comeza

de novo a miña música

o túnel no que brotan do escuro unhas trompetas

o tránsito febril

do tempo a perseguir a épica da estrela moribunda

o drama dos rumores que fundan as cancións

igual que alguén traspasa un pórtico chorando

sen panos que lle enxoiten as bágoas de tristeza

hai anos era novo

e agora vou murchando

igual que murcha a noite as peles das mazás

e sinto como as mans

xa saben apalpar a escuridade

tocar o vento frío

oír como o silencio regresa polo inverno

e vén cantando estampas de tristeza

e vén selando epístolas perdidas

hai anos era aínda

e agora xa se achega

o nunca como un voo de tebras polo ocaso

un voo de aves de sombra

e veñen os cabalos do vento clausurando

os pozos e as nogueiras que ven polos camiños

e prenden lume aos soutos

e queiman as hortensias

cabalos cos seus ollos de pánico sangrando

dispersos como un sopro

hai anos eras ti

e agora non es máis

que a flor que alguén deixou

enriba dun sepulcro

a flor que segue viva

a flor que xa coñece

os frios que se senten nos rumbos cara ao ocaso