o triste é que non houbo ninguén que se atrevese

alguén que erguese a chave e fose para o mar

co soño dunha porta

a idea da cancela abríndonos o espazo

a un cento de camiños no solpor

(hai tempos para todo e días de partir

de estar de pé na proa dunha nave

sentindo o voo da brisa sobre o rostro

e a noite procurándote detrás

gañando a súa carreira contra o vento)

e o triste é que ninguén lle dixo belas artes

e aínda que formase na súa ausencia

o límite febril dunha tristeza

ninguén que lle chegase

igual que chega a tarde

sen querelo

e fose pór a man sobre o seu lombo

ninguén que debuxase

materna unha andoriña unha paisaxe

a dor que o río acende en líquidos de prata

ninguén que dese alí

no alto das barandas

un grito derradeiro

o triste é que tamén se transformase

o ámbito nun cadro

a cinza nunha torre

e todo se embarcase para o fondo

do mar sobre a distancia

e o triste é que el

aquel que ergueu o pano da bandeira

e dixo aquí comeza

de novo o territorio da existencia

o punto en que se fundan as palabras

o porto no que embarcan os enigmas

mostrase cicatrices as cancións

o triste é que deixase

deitada polo chan tanta tristeza

que mesmo houbo misterio

un longo arcano azul