ignora como sopran os misterios

e sabe máis ben pouco do silencio

só toca as cordas rotas

dun resto de piano

e escoita o son que verte o refugallo

os troncos dun naufraxio polo río

as cinzas dun incendio que abafou

despois senta a beber tisanas no solpor

e fala cunha sombra de si mesmo

feliz como se houbese

un barco na súa espera

feliz como se houbese

un barco na súa espera

ignora como sopran os enigmas

o moito que han durar estes fulgores

o pouco que aínda resta de misterio

só tanxe un  vello harmonium

con restos de tabaco

e un certo pouso agrario

de igrexa rural

despois camiña espido na noite xunto ao río

e fala cunha sombra de si mesmo

feliz como se houbese

un barco na súa espera