do pan que foi servido nas ceas do naufraxio

e soubo a sal antigo e vellos cereais

o corpo garda aínda sabores e silencios

pigmentos dunha cor que a lingua esparexeu

no fondo das abóvedas da boca

o pan que era deleite e tiña unha ferruxe

de terras enlamadas e tristeza

o pan que foi viaxe de barcos alén mar

e tiña o mel das sombras e do trigo

o pan que viña ardendo nun loiro entardecer

tamén dos comensais que erguían o seu voo

se ao lonxe oían trotes de cabalos

os corvos ou as pegas errantes paxariños

as píllaras que seguen un rumbo cara ao sur

ou soñan con chegar de novo ás terras verdes

que existen máis ao norte

comer o pan gastado nas tardes sobre a chaira

o pan como un refuxio da alma ou dos sentidos

un doce que fumega no forno da alegría

aínda recupera fatigas e desastres

o pan ese pracer da terra e da linguaxe