gardou logo nos cofres as xoias desveladas

os ouros que fervían nun brillo de ilusión

e foi seguindo círculos e rodas

varandas que deixaban ollar para o silencio

e viu a luz que acenden os misterios

dispúxose daquela moi dentro da súa casa

o mesmo que un espello que olla noutro espello a imaxe de si mesmo

saía a camiñar

seguía os cursos altos das aves polo outono

e ás veces recollía pigmentos do serán

coa cámara de fotos

tamén bebía en vidros os líquidos dos campos

insomnes bebedizos que viñan acender

no corpo o seu inhóspito desexo

e fíxose distante

de feito inescrutable

un longo e devalante discurso de si mesma

como todos os discursos

como todos os suxeitos dos discursos

eu son, dixo por fin

a escura pega ida,

a ave que alimenta as néboas na distancia