deixara unha semente de cinza fermentando

nun cuarto de aluguer

tamén algunha espiña de peixe derrotado

e un eco de misterios fervendo nunha pota

con dentes de animal e ósos de lagarto

pois era toda a ciencia que herdara dos seus vellos

o cómputo total de signos e de cábalas

fuxira cara ás terras do solpor

levando no seu peto esta fortuna

un lustro polos ríos da Arxentina

e veu co seu silencio e un século de neves

sen nada que gastar

e foi de novo dono da semente

no cuarto de aluguer

tamén daquela espiña e dos enigmas

a ciencia toda oculta nos seus cofres

dispuxo entón receitas e menciñas

e deu en practicar os ritos do misterio

tamén en percorrer o monte por camiños

de lamas entre fentos e xestas e carqueixas

e fíxose chamar o rei da néboa escura

o insomne baluarte de occidente