non tiña na mirada de febre ou de solpor

ningún tesouro antigo que houbese que lembrar

que só levaba escritos os códigos do pan

o xeito en que o centeo fermenta e fai crecer

a masa da tristeza nos cálices do outono

non tiña outro percurso que os ollos a virar

seguindo o voo dun verso o rumbo dunha frase

a onda dunha fusa na caixa dun piano

ronsel de borra escura un rastro de misterio

por iso andaba sempre seguindo algún enigma

por iso esparexía mazás polos sobrados

soubera cinco cousas e mesmo procurara

gardar algunha dúbida prender algunha sombra

e dera finalmente en coñecer

os códigos da noite as cábalas dos lustros

tamén levaba impresos nunha folla

sinais de prata e cinza e tórridos arcanos

que tiña unha mestura de silencios

e músicas durmidas

cancións que o vento deixa nos parques con salgueiros

por ver se chove un día a música do pranto

fixera unha elexía a un vello amigo morto

un barco con incendios que deixara

arder até queimarse

tocaba un instrumento do misterio

a harpa o violonchelo

acaso o corno inglés