daquela oín chegar o barco do silencio

non era unha ameaza

(mais ben como unha flor)

e púxenme a tecer unha grinalda

con follas de maceira e con hortensias

e souben que os invernos xa pisaban

as táboas do faiado

levaba inda fragmentos de herba no cabelo

e tiñe os labres cansos de falar

tamañas as palabras que os séculos dixeran

que fora a miña lingua o tránsito das décadas

e todo canto un día fervera polos nomes

deixara alí sinais da súa presenza

e souben que era triste percorrer

as tardes os camiños os libros o desexo

e nada máis valía que a parada

unha longa e minuciosa quietude a detención

definitiva dos ventos e dos ríos

e amei como unha estátua dos mares conxelados

o ártico de min

os días foron logo vertendo as súas mazás na terras enlamadas

e viron como as árbores maceiras se achegaban a unha certa idea de beleza

e aqueles meses crueis prenderon como chama nun bidón de gasóleo

eu era o que levaba as chagas máis visibles

aquel que esparexía os flocos constelados da cicuta soprando sobre a man

o mesmo que pousara os dedos a sangrar na lámina do espello

os dedos que escribiran por riba do meu rostro palabra ilexibles

os signos de estar preso na linguaxe

os círculos gastados de soñar

e foron logo os días chegando coa súa luz

deixando que os pigmentos derramasen a sombra polas casas

e foi fermoso andar polo xardín

sentindo como as parras fervían viño novo

probando aquelas uvas de tinto gorentosas

a terra nun resumo mineral de líquidos e azucre

entón foron ferver a roupa que mancharan no tránsito dos ríos

e andaron varios días camiñando baixo o sol

o vento a debuxarlles na pel unha tristeza

que o aire lles lambía as cicatrices

e houberon de verter o seu silencio no corpo dos oboes

no ébano labrado de antigos clarinetes

(oh todos instrumentos do azar e do destino)

e houbo quen os viu e díxolles benvindos

que sexa o voso andar por terras do confín

un signo do misterio e da tristeza

que ampara en occidente

no pórtico febril do mar precipitado

o cólico dos signos

e houbo quen dispuxo nupcial festividade

e xentes que tomaron de vez a iniciativa

de encher a noite inmensa de luces e de lóstregos

foguetes que estoupaban no alto como un hálito

eu era por entón un bosque derramado

as árbores vertían resinas minerais

e tiña o corazón nunha vertixe

as torres que se ergueran na fonte do desexo

con cánticos e odas e fogos de artificio

pertencen aos perdidos territorios

lugares que inda brillan emerxen sobre os mapas

igual que se levasen a orquestra do verán

tocando unha charanga de chuvias e mosquitos

son épicos espazos erguidos no combate

da vida contra a morte

da noite contra o día

no pálpito febril da mocidade

e gardan esa fe do tempo inesgotable

dos anos como un fío sen final

quen chegue agora ás torres no empeño da ascensión

e dea en propagar as liras con que canto

e sinta o mar inmenso

e vexa azul o ceo

será porque pertence aínda a esas familias

os grupos ambulantes que soñan con chegar

un día ata os solpores da distancia

felices sexan pois aqueles que derraman

as horas como incenso polos templos

os anos como mirra nun altar

felices porque teñen aínda esa mirada

febril dos soñadores

e gris dos viaxantes

e fican ben ben lonxe

dos cegos dos escuros

dos loucos

dos incrédulos