os túmulos que gardan os corpos dos vencidos

daqueles que perderon a guerra e regresaron

ollando para a luz do seu solpor

ás veces falan alto regresan para a historia

e deixan un rumor de voces graves

non teñen ton de queixa

só piden redención

caídos no sepulcro e na distancia

e cantan unha escura ladaíña

e verten un recóndito silencio

sepulcros que esparexen lección do que pasou

sinais de que entre as músicas queimadas

con dedos de pianistas

con bocas de cantantes

cerebros de albaneis e mans de agricultores

hai linguas de poetas

sepulcros como follas contendo unha denuncia

un brado no interior de caixas como queixas

e a orquestra a executar

o lóstrego dun tiro

limpísimo esvarar de prata polas augas

os túmulos que falan dos corpos dos vencidos

daqueles que demandan a luz da redención

sepulcros cunha chaga de cinza e de tristeza