a sombra que amañece no fondo da conciencia

en pago polos días que o tempo derrubou

é medo de perder o insomne capital

da vida e do agasallo do mundo ese vestixio

de luces e de lóstregos que asoma xunto a ti

de ter dilapidado os lustros as semanas

seguindo unha corrente do tempo río abaixo

de teres estragado mancado derramado

o corpo entre doenzas da alma e da tristeza

e sénteste culpable por todos os afáns

por todas as vontades que venceches

por todo ese minúsculo

poder que atesouraches

poder para durmir

ou leres polas tardes

ou ires de viaxe nas ondas dunha música

poderes ben felices claro está

poder que conquistaches metro a metro

igual que un combatente na fronteira

do mundo e do desexo

igual que un combatente na trincheira

do sangue e da linguaxe

a sombra que anoitece e quere o teu castigo

levarte a un paredón e fusilarte

deixarte agonizante e mutilado

a sombra coa que soñas e quere que lle pagues

non chega acaso feita de memoria?

non ves que se proxecta no escuro sobre ti

e vive nos teus soños

e asoma nas túas sombras?

a sombra dos enigmas que asoma na túa umbría

e quere un corpo cálido de febre ou de silencio

oh non un corpo frío de andar polos camiños

oh non un corpo errante de ir pola linguaxe

mais si o corpo torto de cinzas e de fados

o corpo como un lume que prende na tristeza

ti vences esa sombra encóntrala chegando

en longas cicatrices en feridas

mais sabes que a victoria oh fúndase no engano

que antes ou despois que finalmente

a sombra ha de vencerte ha dar conta de ti

non cabe máis resposta que a vinganza

urdir unha estratexia

un verso que a derrote

un lento e delongado versículo que a irrite e faga que lle pese o mundo e mais o inferno

a corda que lle anoes a voltas no pescozo