a débeda que tes co sangue e coa linguaxe

o pago que inda pode vencer e declararte

perdido nos rumores no cómputo do mundo

é signo da fluencia dos días do devir

ignoto e devalante das causas e das cousas

que todo vai axiña seguindo un rumbo incerto

levando unha corrente de lóstregos e chagas

deixando atrás un día e un século feliz

brincando como un galgo nos prados do desastre

o tempo como un barco que afunde ese naufraxio

de torres entre néboas e incendios de mansións

o tempo como un vidro solemne que lle escacha

á deusa entre pregarias e insomnes sortilexios

o tempo como un prato de metal

o empréstimo que debes

os pagos que adebedas

acaso unha fortuna que murcha atesouraches

a sombra de riqueza que mesmo dilapidas

que corpo pode darche aínda o capital?

que acio de palabras e brazos e calor

escolle como rumbo un vello pecio?

que todo vai axiña levando unha corrente

deixando atrás un día brincando como un galgo