deixou pousar na terra unha semente

non era máis que cinza

borralla do solpor

e foi polo silencio da noite inda noviña

tocando os seus acordes

no incerto acordeón

chamábanlle o cantante

o príncipe do sal

sarxento ou capitán de exércitos e coros

solemne confesor de tiples e tenores

chegou a dirixir no inverno unha tormenta

igual que se dirixe o mar dun orfeón

e foi moi aplaudido

famoso e celebrado naquel impulso grato

o aceno de ter conta da música da tarde

a chuvia en percusión o vento polas frautas

e o grave ton escuro dos metais

erguendo unha  charanga

inhóspita fanfarria

chegou tan derramado de aspecto e de saúde

que a febre trasladouno nun día á outra ribeira

o campo en que fumegan cantando os fusilados

e os loucos doutro tempo