a vida

cando chegas

a unha certa altura do camiño

e dás en revisar

os pousos que deixaron as túas cinzas

a borra que o teu verbo esparexeu

como escuro refugallo do vivido

semella ser tan curta

tan inútiil

que ben podes entender

que haxa alguén que precipite

o arrebato do destino

(o lugar en que conflúen

a forza da vontade

e o poder do azar)

mais tamén

a vida

cando volves dunha certa altura do camiño

e poste a relembrar

as músicas as  cores

a luz que se vertía no fondo da paisaxe

en Grecia en Alemaña

na noites de Kilini…

e deixas un segundo que a música regrese…

a vida…

esa mestura

da forza da vontade

e do poder do azar