e foron logo os días do corpo derrubado

e Nietzsche viña triste a consolarme

gaiteiro do solpor

e foi por eses meses que Elektra pareceu

eléctrica e azul febril computadora

e foi que Nietzsche díxolle Elektra que procuras?

non ves que este mortal xa vira cara á noite?

e todo estaba a arder

vertéranse palabras de lume polos montes

e enchíanse os caldeiros de chuvia e de silencio

e Elektra andaba alí

ditando os seus fragmentos presocráticos

pois tiña esa vontade de ser forever young

de ser unha pelíicula xa vista

e díxenlle eu chorando cantando unha nostalxia

que as rodas que anden vivas

a dar voltas enormes

no fondo dos planetas

conxuguen o teu verbo

e teñas neses círculos elipses espirais

a liña que ha de ser a singradura

e sulco do teu canto

e foron logo os días azuis da curación

e Nietzsche bendicía o meu calvario