daquela oín chegar o barco do silencio

non era unha ameaza

(mais ben como unha flor)

e púxenme a tecer unha grinalda

con follas de maceira e con hortensias

e souben que os invernos xa pisaban

as táboas do faiado

levaba inda fragmentos de herba no cabelo

e tiñe os labres cansos de falar

tamañas as palabras que os séculos dixeran

que fora a miña lingua o tránsito das décadas

e todo canto un día fervera polos nomes

deixara alí sinais da súa presenza

e souben que era triste percorrer

as tardes os camiños os libros o desexo

e nada máis valía que a parada

unha longa e minuciosa quietude a detención

definitiva dos ventos e dos ríos

e amei como unha estátua dos mares conxelados

o ártico de min