e foron logo as dársenas enchéndose de barcos

e o porto foi inzado de vapores

e todo tiña auga salgada derramando

os ferros bronces cobres a tristeza

e soubo que morría aquela tarde

que nada máis cabía que esperase

xa núa e desolada a forma corporal

que foi o seu transporte na existencia

e o certo é que viviu despois daquelas horas

que tivo na fortuna de seguir

igual que o barco errante

despois dunha tormenta

as áncoras izando

as velas despregando

a liña do horizonte e do destino

oh sempre outro destino

e entón ollou a Elektra entre as materias

un corpo prodixioso

a forma do ideal

e viu que tiña boca e que bicaba

o mesmo que unha serpe

e díxolle camiña

de xeito que a túa sombra non te siga

o sol a dar quentura nas túas costas

non luces por adiante

nin sombras laterais

que vexa todo o mundo que segues un misterio