Elektra vendo aquilo puxérase a chorar

e as bágoas lle caían sobre as teclas do piano

facendo estraña música

e o pranto foi virando nun canto estarrecente

a morte en nacemento

as tebras nunha luz

e viu como fuxían do cárcere dos dentes

as sombras dunha idade

o parto dunha época feliz

e soubo que era triste estar calado

e púxose a cantar

e Elektra tan eléctrica fixérase unha lámpada

un sol que esparexía melódica de luz

e foron os seus anos regresando

e puido contemplala

na flor da mocidade

Elektra espreguizándose no leito pola alba

Elektra adormecida no leito xunto a el