as nubes debuxando efémeras paisaxes

levando polo río no barco do silencio

a épica feliz do canto e da memoria

o tempo co seu leve devalo cara ás sombras

sen elas non soubemos que rumbos procurar

espectros que se deron a errar polos camiños

soñando con fracasos de viños moi escuros

por iso teñen formas de sono e de preguiza

materias que han ficar no límite das horas

alén dos muros altos da torre do desexo

palabras contra a tarde no fondo da distancia.

o mesmo que un diamante igual que unha paixón

nos grandes almacéns que habita Escuridade

que nunca se te acheguen voraces como incendios

as lavas silenciosas das páxinas do olvido

fragancias trastornadas na terra cando seca

que o século que tiñas xa vai medio gastado

penando por vivir tamaña desmesura