deixou de esparexer o voo do tempo irado

e foi virando en sombra

caendo para adentro

un buque derramado de chuvia e de ferruxe

os bosques de maceiras a música feliz

seguindo unha derrota de orquestras e verbenas

impondo unha secreta distancia xunto ás cousas

non tiñan a valía dos tráxicos enigmas

durmidos sobre o lombo dunha estrela

da flor da boca enchida con cinza e refugallos

que aniñan no solpor do corazón

levaba estes ramallos de hortensias consumidas

do xeito en que outras horas decrecen cara ao sur

nos límites do mundo

e tiña esa ousadía feliz da mocidade

do outono tan enorme tan canso de viaxar

da vida entre rebumbios de pánicos e cinza

que hai un pouso de verdade que se acende sobre o rostro nos días en que o signo do estío se esparexe desde o fondo dos misterios da tristeza