as pontes derrubadas de marzo para abril

por riba de valados de hortensias e fracasos

pisando as cidadelas os fortes baluartes

do sol como unha efixie de incendios e de ouro

están nese retrato no gris desa instantánea

os círculos de cinza da caixa dos espantos

leváronme daquela por fuscos corredores

deitando a longa alpaca do inverno na corrente

e dei con vellas flores insomnes serenatas

pousando un voo de auga nos cólicos do mundo

por iso unha mañá logrei ollar no espello

lugares imposibles sen lámpadas ou vidros

as rosas da mirada dos anxos do fracaso

viradas para sempre a un sol que esmorecía

sentín o desarraigo do corpo tan espido,