e souben que era triste estar calado

que andaban as palabras a ferver

moendo os seus recordos contra as pedras

e había unha distancia polo fondo

e foi por esa altura que Nietzsche apareceu roendo unha mazá

os brazos a estender como a aguia que paira alá no alto do deserto

e dixo circunspecto cegado pola sombra e polo frío

nación esvaecida

infame mar de arañas

quen sabe que sentido  gardaban para el tales palabras sentado nunha rocha ante o solpor

mais era o seu enigma un arreguizo

un fío de electróns que che baixaba

seguindo o val do lombo con tristeza

e fun coller madeira por prender

un lume que aquecese na noitiña