agora que o declive do día xa esparexe

as augas preguiceiras do Loira cara a Nantes

deitando sobre os sulcos das augas a moeda

do sol como un denario

e volve decretar un leve harpexio branco

fantasmas desolados que a noite arrebatou

remotos no seu fondo de lama e desmemoria

feliz no meu vagar errante no meu voo

un máis dos que acostuman pasar o tempo aquí

seguindo o voo das augas

no aberto mirador do ocaso sobre o mundo

que vai deixando fitos de pedra polos campos

fundando un horizonte

quixérache eu propor

subirmos a un navío

e ser puro naufraxio