Que luxo esparexer os meses daquel tempo

nos montes, no solpor, nas praias consteladas,

a xeito de bandeiras, de erguidos estandartes,

cristais que o vento inzou de follas e silencio.

As torres que se prenden no límite da néboa.

As aves que atravesan a calma vestidura

da tarde como un voo de cinza ou de tristeza

ficaron sen misterio, do enigma abandonadas.

Así que agora empuño o lapis para obter

un signo como un vidro de sal ou de loucura

e darlle novo empuxe ao corpo derrubado.

Porque esas son as regras do xogo da ruleta:

a música de réquiem, as graves cordas brunas,

sinais do meu periplo nas chagas da existencia.

As néboas derrubando alpaca enferruxada

Que o espello ha repetir. A luz sobre o cabelo.

O sal entre os seus labios, un sal de vidros breves,

Os mares sen distancia, a tarde entre vapores

Que logo caen envoltos en fume de fracaso

No lenzo esvaecido do opaco firmamento.

Oh vós, mellor vosoutras, fuxindo cara ao sur,

E a noite como un froito da árbore do amor,

Despois de que o crepúsculo acenda unha penumbra

Non sei que fago en Roma. Hai moito que partín.

Leváronme consigo as lúas funerarias

De meses xa caducos, de estrelas esquecidas.

E fun polos camiños, no lombo do solpor,

Soñando outras herdades, remotos prados verdes.

Mais sendo unha evidencia que tiven que fuxir,

Tamén é certo o soño que Roma culminou,

A flor de forma irada que cruzan lamacentos

Devalos estivais, a esencia que se achega

Do mar en leve brisa, a neve na distancia

Da plácida montaña. Por iso regresei

E achei consolo aquí. Eu viña derrubado

E foron as ruínas, os restos de esplendor,

Insólitos vestixios de auxes e de cumios,

Materias afundidas no leito da debacle,

O sopro que alentou o corpo enfebrecido,

Un beixo sobre a pel cuberta polas chagas.

Así que amei axiña o imperio sen fulgor,

Os vellos poderíos deitados sobre a lama,

O insólito relampo do luxo derrotado.

Por iso vivo en Roma. Por máis que as estadías

Non sexan máis que breves semanas entre anos

E logo unha distancia me afaste dos outeiros,

Do río que devala silente so as pontes,

Da cor de terra e sol que teñen os palacios,

Eu moro sempre aquí. E son estes camiños

Aqueles que abren rumbos e estradas para a alma.

Escoitas, pois, lector, nas tristes cantinelas

Que deito sobre follas, cadernos, almanaques,

A leve sinfonía do corpo agradecido,

O son de pedras vellas fundidas pola historia,

Asomos dunha súbita, crecente inspiración.

Non sei que fago en Roma. É certo que partín

Mais nunca foi posible partir sen regresar,

Tomar algunha vía camiño do solpor,

Camiño de Fisterra, do océano, da noite,

Deixar estas urdimes de casas para sempre.

Así que estou en Roma. Xamais logrei fuxir.

Oh nunca quixen irme.

Encontro agora en caixas as fotos da derrota,

Asombros dunha luz batendo contra os corpos,

A prata reflectinte ferindo con borralla

Lugares que eu andei, terrazas, monumentos,

Amigos que roubou a morte ou o silencio,

Veráns que se perderon, invernos tan sombríos

Que as páxinas tenderon a ser escuridade,

Tan só unha leve luz, algún matiz de branco.

E abro os vellos álbumes, as caixas onde xacen

Silentes claridades e rostros a facer

Acenos e debuxos, silentes asubíos

Que xa ninguén escoita. Recortes de xornais,

Noticias obsoletas que nunca chegarán

A ser parte da Historia. Retratos que tiveron

Un día actualidade e agora mesturadas

Con sombras turbadoras do outono e da memoria.

E gardo as vellas caixas. Enterro esas imaxes.

Inhumo o seu misterio. A tarde está a deitar

Un lume de cereixas e vidros mentres bebo

O tinto da amargura, o caldo da aflición.