oh torres de poetas que o século abrasou
chorando por un día que nunca ha de volver
nun voo de voz aberta aos séculos vindeiros
virade nun afago de ventos regresade
na boca como orballo de cinza ou de silencio
con ánforas con días e tardes e camiños
con longas alamedas enchidas de paxaros
e dádeme o poema
dos troncos devalando no outono río abaixo
das vías que cursedes baixando un lento val
pois todo murcha e deixa sabor de hortensia escura
de imperios que caeron cidades derrubadas
ou melros embriagados
igual que un verbo vello en linguas esquecidas
gardade este transporte acaso esta ruína
os círculos deixados na terra polo voo
das épicas da vida das glorias da existencia
e longa e coidadosa mirada esparexede
os líquidos escuros con lenta inspiración
madeiras deliciosas as vides da ebriedade
enchidas co fulgor da sombra anoitecida
oh árbores tronzadas oh tallos do destino
O Ximnasio de Academo 