a letra que resume o rumbo da túa vida,

cos viños a emborcarse na rúa sobre as horas

e sombras e quimeras trasgos e espantallos

fugaz e somnolenta das grazas de Minerva

é letra sen destino non sabe que dicir

oh sempre a mesma letra no curso dos teus signos

feliz de andar vagando por pontes e fronteiras

Enigma sempre ensina algunha na lapela

deixando un son absurdo con ecos de motores

e aínda na túa orella solemne precipita

a letra enfebrecida de insólitas doenzas

gardadas entre rosas escuras para obter

as árbores incertas os nítidos contornos

leccións de melodía nas vellas alamedas

oh aqueles aqueixados de lírico delirio

que prenden un relampo de lumes e de fósforos

no voo da claridade

nos leitos abisais

nos círculos de cinza da caixa dos espantos

que baixen polos séculos de sombra ornamentados

e ás pedras dean forma de chuvia e de tristeza

que a letra sempre escura culmine o seu afán