veleiros que se inflaman de ritmo e ousadía.

un mar que se esparexe camiño do horizonte,

a tebra que se asenta no centro da mirada

os días entre signos e códigos e cifras

seguindo a longa liña das luces polas beiras

ardendo como un faro no inferno dos recordos

a tarde unha columna do templo da existencia

que acende buliciosa os fósforos dos astros

azuis caligrafías e notas posuídas

(E fóra estaba escuro chovía sobre as augas

Fariña a esparexerse nun cárcere sen luz)

son eses os trebellos que cabe procurar

as follas de ignominia ruínas da paixón

pra ser acaso dono do poema