feliz quen deixa o mundo dos triunfos e a vaidade

erguendo bafos leves na pedra e nos tellados

por bosques de maceiras

e axiña ve faíscas sinais de resplandor

nas voces que nos fundan

nas illas prometidas no cálido lugar

e sopra un aire antigo de xentes que partiron

quen poucas esperanzas dispoña no porvir

deposto e derrotado de pánico e fracaso

monólogo de sócrates á espera da cicuta

nas noites de fechada libraría

consulte vellos códices repase vellas cartas

e o mar sexa con el pacífico tranquilo

e afine as cordas negras da tarde no piano

vagando entre os resquicios de insólitos banquetes

inerme e namorado da triste e solitaria

a lúa cos seus brancos atavíos