e volvo enaltecer o espírito tocando

o insomne clarinete da lúa entre cristais

e a casa enteira cobra un eco de harmonía

entón bebo cansado deléitome sen forza

co pouco que inda gardo dos tempos dos lugares

e vexo unha lembranza morrer no esquecemento

a luz como un foguete que fose transportarnos

ás praias que abre abril nas plácidas ribeiras

fenece pois oh Inverno ah córvida estación

das augas devalando camiño dos seus mares

un voo de desamparo fechando este retiro

disposto contra o pano da distancia

oh pedras diluídas en prantos milenarios

oh séculos de chuvia oh montes sen calor