Os pousos máis amargos que abril leva no fondo,

tinxidos por un voo de mocidade,

acaso percorridos en naves ben lixeiras,

conservan a distancia do tempo que se foi,

a tarde cos seus fíos de música e de crenzas.

Eu vou por entre os ríos seguindo unha canción.

Levando o meu poente fulxindo entre os cascallos

Da noite e do silencio.

E nada chega aquí. Xa todo está murchando.

Igual que antes murchaban os séculos vindeiros

E o tempo tiña forma de presente.

Abril como unha torre que o inverno derrubou,

abril como un acuario de peixes consumidos,

abril como un disparo, a mácula do inverno.