AQUELES que entregados ao rito de cantar

Esquecen os segredos da beleza

E o barco amarran forte en pétreo embarcadoiro

Por medo a unha loucura de ventos e galernas

Oh estraños navegantes que son por eses mares

Que forman as palabras

Pois temen o vaivén das ondas e o naufraxio

E nunca arriscan vida nin peito nin afogo.

Así que nunca embarcan de noite ou na certeza

De ventos e perigos, levando unha marea

De tardes e paxaros, caldeiros con follaxe

De hortensias inmoladas no altar que erixe outubro.

Mais eses grandes, altos, que saben como entrar

Nos líquidos azougues do espello da tristeza,

Aqueles que se arrincan do peito unha mañá

E son unha mestura levísima de outono

Con pedra verdecida; aqueles que conducen

De súpeto até abril e alí dispoñen flores,

Ben saben as maneiras, os modos, o costume

Dos barcos e as canoas, as góndolas, os iates,

E sempre errantes vogan, quen sabe a que destino,

Tocando o seu funesto, secreto acordeón.