e souben que eran días caendo para atrás

que abrían unha lenta solemne procesión de cinco ou seis minutos

camiño de teatros no inverno máis fecundo

leváronme de présa seguindo algunha sombra

por neves e montañas alén do mar perdido

cargando a doce mole do peso da existencia

e ti como unha sombra deixáchesme pousado

a voz máis solitaria que caiba recordar

os meses de novembro de outubro debuxando

subín nun tren lixeiro camiño da cidade

gardando entre os misterios da brétema unha voz

imperio reducido a un mínimo lugar

con páxinas escuras de ignotos pentagramas

que aquelas eran regras do xogo da ruleta

deixar que se derramen en limpas emocións

as mans sempre dispostas no peto dun abrigo

e fíxenme feliz fugaz como unha ave

en fondos remuíños en cólicos sen fin

ao longo do traxecto de altos ríos

durmido sobre o lombo dunha estrela