pódese ler a versión definitiva aquí
Mes: Xuño 2012
Xardín queimado-fragmento IV
Falareivos da nación
A vós tan afastada sen nada para dar
Chegara tarde a casa Estaba a amañecer
A noite consumía misteriosa os líquidos da alba
E eu viña sen fatiga
Paseniño
Deixando atrás os mapas
Non era por febreiro que marzo xa caera Así que por abril
Abril era unha longa baía con navíos
Con barcos que ancoraban con chaves para abrir
As portas submarinas dos últimos atlantes
Abril era unha abra con naves debuxadas
Con longas e con lánguidas pegadas de tristeza
Abril como unha pedra escura pedra abril
A pedra de subir silente nos transportes
Erguer a madrugada na beira dos andéns
E Abril chegara á casa deixando atrás abril
Falareivos da nación
Neboenta dos poetas
Xardín queimado-fragmento III
Fixéronse daquela moi longos os invernos
Os barcos non traían o pálpito do mar
O mundo andaba errante virando no silencio
E vós tan afastada sen nada para dar
Que triste percorrer as rúas baixo a chuvia
Tomar o mesmo rumbo no pánico da noite
Volver a refundar a casa na soidade…
Falareivos da nación
Porque o obxecto a
Impide que o círculo de pracer se feche
Introduce un dispracer irreductible
Porque o obxecto a
Funciona como unha fenda
No círculo fechado do aparello psíquico
Gobernado polo principio de pracer
Unha fenda que o derruba e obriga
A botar unha ollada ao mundo
A ter en conta a realidade
(Neboenta dos poetas)
Porque o Grande Outro aparece como unha
Axencia oculta a manexar
Os fíos
Unha man
Que anima o espectáculo entre bastidores
A divina providencia cristiá
A astucia da razón hegeliana
A man invisible do mercado na economía mercantil
A lóxica obxectiva da HISTORIA
A conspiración xudía no nazismo
A república infeliz
O xardín queimado
Afonso Sucasas (1940-2012)
Xardín queimado–fragmento II
Era tanto o neboeiro na xornada en que saín
Que as bandeiras apagadas eses húmidos farrapos
Desoladas as laranxas na fronteira
Famélicos os poldros que cruzaban o Xordán
E foi naqueles días que Xoán apareceu
Baptista a pregoar do fondo do deserto
E dixo ben clariño que todos escoitasen
“É hora xa de erguermos a voz para pedir
Perdón porque é chegado o tempo do Señor”
Usaba un longo abrigo de peles de camelo
Un cinto que viraba en torno dos seus lombos
De mel se alimentaba silvestre algunha herba
E dixo desde a altura políglota O SEÑOR
NON EST BONUM ESSE HOMINUM SOLUM
FACIAMUS EI ADJUNTORIUM SIMILE SIBI
IT’S NOT GOOD THAT THE MAN SHOULD BE ALONE
I WILL MAKE HIM A HELPER FIT FOR HIM
IL N’EST PAS BON QUE L’HOMME SOIT SEUL
JE LUI FERAI UNE AIDE QUI LUI CORRESPONDE
Oh vén altiva Electra acepta os ornamentos
De ouro que che damos
Xardín queimado–fragmento I
LASCIATE OGNI SPERANZA, VOI CH’INTRATE
LADIES AND GENTLEMEN,
YOUR ATENTION PLEASE
Falareivos da nación
Neboenta dos poetas
República infeliz
Xardín queimado
Hai xa tempo que deixei
Na distancia os seus outeiros
As súas pontes contra o ceo
Os seus templos sen deidades
Que hai xa tempo que caín
Baixo a lúa deste exilio
Ah tórrido lugar de xentes sen tristeza
Un can abandonado
Xa orfo e vagabundo
Xa herdeiro no silencio
Nin sequera embaixador
Triste cónsul honorario
E é por iso que os seus vales proxectando sobre min
Unha sombra de saudade
A soprar na miña orella
Van ditando a ladaíña
Como unha aixola en pradairos lisos
“triste cónsul honorario / nunca deixes de cantar”
E repiten coa dozura dunha música irlandesa:
“triste cónsul honorario / nunca deixes de cantar”
o voo da miña vida
andabas como un cego os vultos apalpando
seguindo ou perseguindo nas sombras non se sabe
e entón alguén se puxo por diante dixo vén
e fíxote mirar
non era unha pantasma mais tiña unha certeza
caía o seu cabelo derrubando
a prata da fervenza
e había dous lunares dúas lúas
sorrindo para ti
e foron como iscas que prenderon
os lagos en que xorde constelado
o cisne sideral
e foron moitas e moi longas
as tardes que entreguei
ao curso dos teus soños
foron moitas e incesantes
as semanas
foron múltiplos os lustros
e fun por entre as herbas procurando
un cólico de cinza necesaria
un látigo de sal
oh ti a destinada
a ser quen esparexa
o voo da miña vida
Virxiliana
 |
 |
 |
 |
CXXI aniversario dos Xogos Florais de Tui
Domingo 24 de xuño, 19,00 h. na Igrexa de San Domingos, recital poético a cargo de Manuel Forcadela e Marta Dacosta
Acompañados ao acordeón por Alexandre González Fernández e
Sheila Dominguez Gómez, alumnos do Conservatorio
Municipal de Música de Tui
BAIXAS PRESÍÓNS
Acenden este inferno de lóstregos e chuvia
Os deuses abatidos que queren derrubar
Os ecos máis primeiros da nova primavera.
Así ese clamor que brota nas maceiras,
As flores culminadas, as froitas gloriosas,
Desgástase e fenece, olvida o seu destino,
Convértese en Xaneiro o Maio renovado.
Maldito este país, se chove miudiño,
Maldito se a beleza dos seus antigos campos
Se fende coa presencia de fábricas, estradas,
E as vellas carballeiras, antigos pomariños,
Son tártaros, avernos, con altos edificios,
Insólitos lugares as novas barriadas,
E xente acreditando ser isto o seu progreso.
Maldita esta paisaxe se pouco fica xa
Daqueles verdecentes praderíos e costas
E en vez de castiñeiros asoman construccións,
inmobles, residencias, ferindo o seu encanto.
Maldita a paisanaxe feliz de estar vivindo
No medio deste abismo, tormento dos sentidos,
Castigo dos que, tristes, mal damos soportado
A lenta podredume, o infame deterioro.
Mellor será fuxir, buscar outro país,
Ben lonxe dos ineptos, de imbéciles e escuros,
E nunca máis voltar, facer de novo a vida,
Deixar que o esquecemento nos borre estas imaxes
De pánico e espanto, de asombro e turbación.
¡Que país, que paisaxe,
que triste paisanaxe!
O Ximnasio de Academo 