QUEN QUEIRA que se achegue á terra a procurar
Os signos que ficaron do tempo no seu paso
Ha ter xunto á mirada un filtro que lle deixe
Ollar sen perspectiva de séculos nin anos.
Os ecos que regresan das prístinas idades
Son ecos doutros ecos, un pozo especular
Que leva até a falacia da orixe, un precipicio.
Así que non debera ninguén apresurarse
A ver o que destila o tempo en alambiques,
Insomnes espirais de chuvia, de silencio,
Pois soños son de formas labradas polo espanto,
A longa lentitude das horas a pasar,
Percurso en labirinto de séculos e séculos.
Por iso é fascinante soñar a arqueoloxía,
Dispor sobre as idades o símbolo dun beixo
E obter con ese inútil afago algún espectro,
Fantasmas erixidos de neves ou de lumes.