RECORDO aquelas tardes de antiga adolescencia

Sentado na alameda de Bouzas a probar

Acordes de guitarra, a forma en que saían

No cruce dos arpexos, con liñas prodixiosas,

Algunhas das baladas de Lennon e McCartney

Ou músicas que logo ficaban consumidas

Na liña do solpor.

 

O día era tan longo, tardaba tanto a noite,

Que nada che impedía deixar que te ocupasen

Proxectos de futuras cancións e melodías,

Borrosos pentagramas de néboa, de emoción,

Silentes partituras fundidas polo ensoño,

O lume que aínda prende madeiras de nostalxia.

 

De aquilo nada fica. Non gardo outro recordo

Que o espírito acendido nalgunha desas músicas,

Un signo de porvir que o tempo madurou

E que era, nesa época, vital, impetuoso.

 

Por iso moitas veces, se encontro un vagabundo

Que erixe un longo eco de súplica nas pedras

Detéñome a escoitar a música que toca

E véxome a min mesmo, eu quixen ser así,

E entrégolle, por tanto, moedas, parabéns,

Sinais dunha vivencia que nunca ficou rota.

 

Se é certo que seguimos un único camiño

De todos os que o fado marcou como posibles

O músico de rúa que eu puiden ser perdura

E acaso algunha tarde regrese coa guitarra

A darlle ornato e voz aos lumes do crepúsculo.

 

Será noutro país, nalgún lugar remoto.

Ninguén ha de saber quen son ou que procuro.

E os dedos serán áxiles tanxendo a grata corda.

E a tarde será inmensa e a noite, interminable.