O tempo ten ás veces a forma dun piano.

As teclas que percorren as chuvias fuxidías,

sinais de que hai un pouso de escuro sobre o  brillo

das cousas aparentes,

ao seren percutidas emiten o seu son,

igual que ti executas a sombra dun poema.

Se tes o corpo canso e dormes melodías

que xorden da lembranza;

se os ollos se che apagan de néboa ou de fatiga

e levas a emoción pairando sobre as augas

dun río alá no fondo;

se calas como un voo de cinza por outubro

as tardes en que chegan sinais do novo inverno;

se deixas a conciencia caída en la menor

e escoitas no horizonte algunha tuba…

o tempo está pendente, persegue o teu camiño,

e vai como unha nota polos campos

deixando atrás os mapas.

Que o tempo é como néboa.

Ninguén pode furtalo.

Non cabe nas prisións.

Nin poden hospitais e cemiterios

conter o seu exceso.

Que o tempo bebe as augas dos enigmas.