Que podo eu confesar, insólita Inglaterra,

despois de ter andado os teus camiños,

fragmentos dos imperios

que outrora atesouraches,

que ignores cando chego de novo ao teu confín,

que non sexan os prantos da eterna despedida.

Foi tanto o que me deches, tan pouco o que che dei,

que teño a sensación

de andar pola paisaxe o mesmo que un malandro

furtándoche palacios e músicas e chuvia,

a luz que se che esgota e afúndenos na umbría,

os portos cara ao norte tan húmidos de sal.

Direiche en todo caso que só foi por amor,

doente dunha azul curiosidade,

que gardo o que roubei

no espazo en que florecen

os soños, as cancións,

xardíns e cisnes negros

e cólicos da alma.

Que fique por escrito.

Non teño alternativa.

Declárome culpable.