andabas como un cego os vultos apalpando

seguindo ou perseguindo nas sombras non se sabe

e entón alguén se puxo por diante dixo vén

e fíxote mirar

non era unha pantasma mais tiña unha certeza

caía o seu cabelo derrubando

a prata da fervenza

e había dous lunares dúas lúas

sorrindo para ti

e foron como iscas que prenderon

os lagos en que xorde constelado

o cisne sideral

e foron moitas e moi longas

as tardes que entreguei

ao curso dos teus soños

foron moitas e incesantes

as semanas

foron múltiplos os lustros

e fun por entre as herbas procurando

un cólico de cinza necesaria

un látigo de sal

oh ti a destinada

a ser quen esparexa

o voo da miña vida