LASCIATE OGNI SPERANZA, VOI CH’INTRATE
LADIES AND GENTLEMEN,
YOUR ATENTION PLEASE
Falareivos da nación
Neboenta dos poetas
República infeliz
Xardín queimado
Hai xa tempo que deixei
Na distancia os seus outeiros
As súas pontes contra o ceo
Os seus templos sen deidades
Que hai xa tempo que caín
Baixo a lúa deste exilio
Ah tórrido lugar de xentes sen tristeza
Un can abandonado
Xa orfo e vagabundo
Xa herdeiro no silencio
Nin sequera embaixador
Triste cónsul honorario
E é por iso que os seus vales proxectando sobre min
Unha sombra de saudade
A soprar na miña orella
Van ditando a ladaíña
Como unha aixola en pradairos lisos
“triste cónsul honorario / nunca deixes de cantar”
E repiten coa dozura dunha música irlandesa:
“triste cónsul honorario / nunca deixes de cantar”
O Ximnasio de Academo 