Doían eses ollos tan limpos a mirar
O dano que eu levaba no centro do meu peito
Eran barcos e paisaxes que vira algunha vez
E agora estaban quietos na noite a contemplarme
Con batas e con máscaras debaixo dunha luz
De sol estarrecente de estrela singular
República infeliz
Xardín queimado
E ollaban moi atentos coa luz da intelixencia
Coa lupa dun silencio vencido en mil batallas
O mesmo que se eu fose algunha desas flores
Que ás veces amañecen no centro das palabras
Despois alguén chegou e dixo di o teu nome
E eu díxeno no instante que entraba unha enxurrada
De olvido e de distancia no río das arterias
E fun de néboa en barcos ao sur do esquecemento
Non tiven máis que corpo por horas e por horas
Un corpo que vencía por fin a enfermidade
Un corpo que espertaba despois nun almacén
De xentes na fronteira no límite da morte
E había compañeiros de corpos derrotados
Que alguén trouxera en sombras de lúa e ambulancia
E moita xente branca bulindo sen parar
Levando o seu misterio narcótico en xeringas
(Neboentas dos poetas)
En cápsulas con brillo ou tristes preparados
Doían eses ollos no centro do meu peito
Doían como batas e máscaras paisaxes
Doían como lupas batallas do silencio
República infeliz
Xardín queimado
Despois algún instante distancia di o teu nome
Levando o seu misterio xeringas de morfina
Que ás veces amañecen nalgunha desas flores
E fun de néboa en barcos no río das arterias
O mesmo que se eu fose un sol estarrecente
O nome da distancia o nome do misterio
O nome da morfina a máscara da luz
O centro das palabras da lupa do silencio
O Ximnasio de Academo 