Porque a melancolía non é máis
que a dor pola perda do que nunca tivemos
By the waters of Leman
A melancolía non é máis
que a dor real por unha perda imaxinaria
E como doe o imaxinario
Como doe na realidade o que nunca estivo aquí
E Electra era unha chave sen porta para abrir
Electra era unha porta sen abrir
Nas terrazas onde dormen vagabundos sen estrela
Debuxada sobre o fondo dos seus ollos
Vive a luz
Neboenta dos poetas
Unha luz de lume negro
República infeliz
Xardín queimado
De baleiro esquecemento
Como un soño que apagasen os obreiros do concello
Ao regaren sobre a rúa a poeira do vivir
Ían eles barba longa
A pousar o seu cansazo sobre as pedras asombradas
E falaban sobre a noite
Compartían o tabaco
Camiñaban sobre a esfera imperfecto do silencio
Por lograren o máis alto
Ser acentos nunha idade toda átona e feliz
Seren hiatos no ditongo
Ser escuros xunto á luz como pobres e moinantes
Vagabundos coma min oh traidor dese destino
Vagabundos coma ti oh descúlpame a maldade
O Ximnasio de Academo 