Dese corpo de lectora tan aberto para as letras
Tan lumínico do brillo do papel sobre a mirada
Tan espido de acoller unha tarde para os libros
Do silencio que mestura unha páxina unha voz
Unha porta numerada con espellos para adentro
Desa man que acolle o libro que repousa sobre o brazo
Do sofá que logo move a lapela e pasa a páxina
Dese ollo que se fecha algo canso de pensar
De pasar por entre as letras entre as páxinas soñando
Ese ollo que me mira como mira algunha ausencia
By the waters of Leman
Como olla para fóra a través dalgún cristal
Como mira para as portas para os vidros que contemplan
Personaxes do interior desa ficción
Neboenta dos poetas
Dese corpo ou dese ollo de lectora por adentro
Que camiña unha paisaxe debuxada noutra idade
Desa páxina inclinada que resiste a ser ollada
Que non quere que alguén chegue ese pórtico ese voo
Esas aves que regresan entre as liñas ese cal
Que pintaron con ausencias con palabras como danos
By the waters of Leman
As feridas que deixaron sobre o corpo do papel
Que esqueceron cando a noite foi pousando a súa pegada
Neboenta dos poetas
Ese libro que está cheo dunha luz de escuridade
Dunha luz de letra escura moitas manchas a brincar
Cada unha diferente todas xuntas a tecer
O tecido do seu texto unha urdime de canción
Esa urdime de canción tan aberta para as letras
Que non che son o mesmo lonxe que lontano
Falareivos da nación
Neboenta dos poetas
República infeliz
Xardín queimado
By the waters of Leman
O Ximnasio de Academo 