Que o poeta está manchado pola culpa
O seu traxe leva sangue de linguaxe
A camisa borras negras de caer
A rebolos na lameira das palabras
Que o poeta é portador de mil chaves que non abren
Outro pórtico que a sombra
Outra porta que a do inmenso xardín melancolía
E foi daquela que eu cheguei como un barco de naufraxio
Á deriva que vivían os meus cantos por adentro
By the waters of Leman
Porque eu era aquel poeta que levaba o traxe tinto
Na lameira das palabras
Como un vómito febril de signos e destino
Bebían os cabalos na fonte xunto a nós
By the waters of Leman
E viñan nubes breves turrando do verán
Distantes perseguindo a sombra das maceiras
Os ecos que deixaban na brisa acordeóns
Que alguén tocaba en orfas penumbras portuguesas
E andaba o corpo en músicas en táboas que pintaran
Os ollos como incertos retábulos de outrora
Camiños que eran sombras de pontes e distancia
E leitos que alguén dera insomne por durmir
As noites cos seus soños de tenra melodía
Por iso viña o vento das longas cabeleiras
Deixándonos recados papoulas e sonetos
Levando un arrecendo de xasmíns
By the waters of Leman
Tamén arrebolando docísimas materias
Areas tan miúdas que había que fechar
Os ollos a soñar caer por unha lomba
Sen medo de que o corpo sufrise unha ferida
O Ximnasio de Academo 