E entón dixo o profeta
Gardando para si
O solpor melancolía
“Porei de novo a man no lombo da tristeza
E canso hei apalpar o curso do solpor,
Brincando desde as pontes camiño de Venecia.
A man que foi medrando cos anos do meu corpo
Selando en vidros grises incendios apagados.
Porei de novo o peito na area do misterio
E irei polos camiños de enigmas como praias
E todos han de estar oíndo a ladíña”.
NON EST BONUM ESSE HOMINUM SOLUM pensei eu
Xa hai que ser
FACIAMUS EI ADJUNTORIUM SIMILE SIBI mira ti
Señoras e señores, por favor ben obrigado, Atendan isto aquí.
Oh vén altiva Electra acepta os ornamentos
De ouro que che damos
Ladies And Gentlemen, Your Atention Please
O pozo estaba aberto Non daba para o mar
By the waters of Leman
A lúa alí pousada
O mesmo que se alguén furase a terra toda.
E o profeta foi caendo polo pozo cara adentro
Cara adentro de si mesmo
Como un louco torbeliño que ninguén ousase ollar
By the waters of Leman
O profeta polo pozo cara adentro de si mesmo
Bebían os cabalos na fonte xunto a nós
Para sempre derrotados
By the waters of Leman
E viñan nubes breves turrando do verán
Distantes perseguindo a sombra das maceiras
Os ecos que deixaban na brisa acordeóns
Que alguén tocaba en orfas penumbras portuguesas
E o profeta polo pozo cara dentro de si mesmo
E dixo desde a altura políglota O SEÑOR
NON EST BONUM ESSE HOMINUM SOLUM
E pasaba ao fondo Nietzsche como un barco na distancia
Do mar pola orela mireino pasar
E era triste ver o barco digo a Nietzsche contra o sol
Perdido cos anos o lentor da moza fantasía
Fumegando o seu sulfato contra o corpo do SEÑOR
Oh Nietzsche a sulfatar polas viñas da distancia
Como unha trincha nas mans dun vago e fantástico carpinteiro
A dieta non contempla a inxestión en ningún caso
De bebidas alcohólicas
É preciso que camiñe
Co profeta polo pozo cara dentro de si mesmo
É preciso que camiñe
Polos ecos que deixaban na brisa acordeóns
E ha de controlar a diario a presión sanguínea
E o profeta que tocaba nas penumbras portuguesas
Oh Nietzsche sulfatando co seu triste acordeón
É preciso que camiñe
Como unha trincha nas mans dun vago e fantástico carpinteiro
Oh Nietzsche sulfatando polas viñas do SEÑOR
O Ximnasio de Academo 