Oh vén altiva Electra
Do mar pola orela mireino pasar
Rexeita as cicatrices
Os coiros recosidos que tocan nos tambores da vitoria
E déixate apalpar
Oh guíame no escuro
O mar ficaba lonxe No fondo a lontananza
Que non che son o mesmo lonxe que lontano
O mar como unha dorna tristítima que viña
Cargada co seu loito de peixes e de noites
Cangada co velame na altura do silencio
E nós alí sentados sentados a mirar
A lúa que lontano nacía en lontananza
Do mar pola orela mireino pasar
E Nietzsche sulfatando polas viñas do SEÑOR
E deluvei entón os ollos que me proían
No pesadelo escuro da noite sen camiños
E do mar pola orela mireino pasar
Como unha aixola en pradairos lisos
E Nietzsche sulfatando polas viñas do SEÑOR
By the waters of Leman
Para sempre derrotados
Despois alguén chegou e dixo di o teu nome
E eu díxeno no instante que entraba unha enxurrada
De olvido e de distancia no río das arterias
E fun de néboa en barcos ao sur do esquecemento
E Nietzsche sulfatando polas viñas do SEÑOR
O Ximnasio de Academo 