Ofrezo agora a man e pousa nela a tarde
Non trae aves lixeiras nin láminas de espello
Mais leva sobre a carne a fonda ladaíña
Dos meses que inclinaron tronzadas na raíz
Calugas que vertían
Levísima enxurrada de líquidos e outono.
E ofrezo agora o corpo ás máquinas do tempo
Entrégolle o meu peito a forma de pensar
As mans como unha viña de noite esquecemento
Os ollos como un vidro vertido no silencio
O corpo que executan os labios que deixei
Deitando un arreguizo no tacto dunha pel
De sombra de setembro
Figueiriña que prantei By the waters of Leman
Que non che son o mesmo lonxe que lontano
O Ximnasio de Academo 