Os días en que prende o rumbo dos outonos,

deixando sobre a terra un selo de humidade

e un tacto de noitiñas que se agrandan,

medrando a latitude das sombras contra as casas,

emerxe un canto amargo de días clausurados,

xornadas que afundiron nas simas do mar

e deron o seu berro derradeiro,

nos límites da alma, na estrema da paixón.

Son días para andar seguindo unha ribeira,

deixando que unhas augas que devalan

che guíen o falar,

dispoñan a túa búxola nos mapas e proclamen: por aquí,

o norte está fixado, non tes alternativa,

agora has de seguir a senda que marcamos,

a terra dun carreiro que a chuvia debuxou,

a liña que trazaron sllentes alimarias.

Así que te abandonas

a andares tan errante

que o século contempla

inerme o teu pasar.

Mandei calar un día os meus adentros.

Fagan o favor. E foi como o momento en que se afinan

as cordas dun concerto. Choraban os violíns

por daren un mi baixo e viñan as violas,

violonchelos a entrar no mesmo túnel,

un voo de sombras cálidas e mestas,

o lago en que se ollaban as nubes pola tarde.

(Sentín algo de frío.

Falarmos quenta o corpo.

Calar, ás veces, é

sinónimo de morte.)

E houbo afinación. As voces acordaron,

mostráronse empastadas sen bulicio,

cesaron os rumores, calaron os ruídos.

Falou de vez aquela que supuña

ser voz da intimidade:

o canto que aínda arrola o sono máis profundo.

E tiven que fuxir.

Xamais dei aturado o xeito en que dirixe

os cólicos de cinza,

as quebras dos cristais.

E foi por ese tempo que Outono se achegou

despois de ter reposto a súa linguaxe.

Chegaba entre vasillas cargadas de alquitrán

e tiña os dedos murchos de tocar

a harpa entre as hortensias.

Outono. Si, ese Outono que viña cando nenos

levando a súa carreta, guiando o cabalón

normando da tristeza. Outono, aquel señor,

vestido con mazorcas e con acios.

E foi que puxo os ollos na porta desta casa

e díxenlle:

feliz quen poida verte

de novo regresando;

que sigas o teu rumbo

sen pausa cara ao norte.

E el díxome:

Verémonos, se cadra, en doce meses.

O mundo xa terá, daquela, outra feitura.

E foise de vagar,

turrando dunhas nubes que apagaban

os restos dos incendios.