Non deixes que as túas vides se orienten ao solpor

nin plantes entre elas salgueiros, bidueiros

ou árbores de sombra.

Que aquel que o gando induce por prados e panascos

non prenda lume alí

nin paren a aquecer brebaxes os vaqueiros.

As cepas máis ruíns conserva e desconfía

daquelas que medraron esguías, siderais.

Que sexa unha tormenta quen as regue.

Que o vento lamba nelas promesas en abril

e o sol sereno acenda mil brillos polos acios

nas lúas derradeiras.

Non deixes que as túas vides se orienten ao solpor.

E o mosto catarás celeste por setembro.

Neve tibi ad solem vergant vineta cadentem,
Neve inter vitis corylum sere, neve flagella
summa pete aut summa defringe ex arbore plantas
tantus amor terrae

Virxilio, As Xeórxicas  II. 298-301